R RATED SPG
Ina,Anak
S Sa Panulat ni: Giovan Guarino (abjourn 2-2)
“Ma, ano ba ‘yang ibibigay mo
sa’kin. Bakit ko pa kasi kailangang ipikit ang mga mata ko?”
“Sige na Lina, buksan mo na yang
mga mata mo.” Sabay ngiti.
“Ang ganda naman po! Salamat
talaga Mama. Isang mamahaling kwintas. Nako Ma, pangako po mag-aaral ako ng mabuti.
Susuklian ko lahat ng ‘to.” Gumanti ng isang matamis na ngiti si Lina.
“Halika dito, ako na magsusuot
sayo ng kwintas. Ingatan mo yan ha? Sana nagustuhan mo iyang mumunting regalo
ko sayo.”
“Opo Ma. Maraming salamat po
ulit”
Mag-isang itinataguyod ni Erlinda
ang kanyang anak na si Lina. Namatay ang kanyang asawa noong limang taon pa
lamang si Lina. At ngayong siyam na taon na si Lina, ay siya namang maaga nyang
pagkakaroon ng buwanang dalaw.
“Maaa! May dugooo!” Hiyaw ni Lina
sa ina habang papasok ng tahanan galing sa pakikipaghabulan sa mga kalaro.
“Ano nangyari sa’yo anak?
Nasugatan ka ba? Pumarito ka at aking gagamutin.” Sagot naman ni Aling Erlinda
habang pinupunasan ang basang kamay galing sa paghuhugas ng plato.
“Ma, masakit po yung tiyan ko. Bigla
na lang po siyang sumakit. Hindi ko alam ang dahilan.”
“Nako anak, mukhang mayroon ka ng
buwanang dalaw. Napakabata mo pa para datnan nyan.”
“Ano po ba ang buwanang dalaw?”
“Karaniwan itong nangyayari sa
mga kababaihan na malapit ng magdalaga. Ngunit sa kaso mo Lina anak, masyado ka
pang bata para sa ganitong panibagong yugto ng buhay sa isang babae.”
“Normal po ba ito Ma? Ibig
sabihin po ba hindi na ako puwedeng makipaglaro sa mga kaibigan ko?”
“Maaari pa naman Lina, ngunit
kailangan mong bawasan ang pakikihalobilo sa kanila.”
“Opo Ma, salamat po.
Naiintindihan ko na po. Malapit na akong magdalaga.”
“Oo anak, ganun nga iyon. O sige
na, magpalit ka na ng damit at ihahanda ko na ng maaga ang hapunan.”
Mahimbing na natutulog ang mag-ina
sa kanilang payak na tirahan. Isang tirahan na gawa sa pawid at kawayan.
Mayroon itong isang bintana, sapat na para pumasok ang malamig na bugso ng
hangin. At isang hindi kataasang pinto na nagsisilbing daanan. Isang ilawang
kandila na siyang nagbibigay liwanag sa apat na sulok ng mumunting tahanan ng
mag-ina. Habang ang hinihigaan naman ng dalawa ay gawa sa buli. Isang uri ng
halaman na mainam gawing pahingahan.
Habang si Erlinda at Lina at nasa
kailaliman ng kanilang pagtulog, ay pinasok sila ng dalawang hindi kilalang kalalakihan.
Dalawang lalaki na may impluwensya ng nakalalasing na inumin. Agad naman na
naalimpungatan si Erlinda sa ingay na gawa ng langitngit ng kawayan.
“Sino kayo? Anong kailangan
niyo?” Sambit ni Erlinda na pupungas pungas pa ang mata.
Agad naman siyang sinikmuraan ng
isang lalaki. Namilipit sa sakit si Erlinda. Dahilan para mapatirapa sya sa
sahig. Sa tulong ng munting liwanag na nanggagaling sa paupos ng kandila, ay
naaninag nya ang kanyang anak na ginagahasa ng isa pang lalaki. Awang awa si Erlinda
sa kanyang nasasaksihan. Walang kalaban laban ang kanyang anak. Tanging luha at
hikbi lamang ang naigaganti ng musmos habang walang habas na
pinagsasamantalahan ang kanyang katawan. Agad namang nagdilim ang paningin ni
Erlinda matapos na sya ay pagsasaksakin sa likod. Sabay na umalis ang dalawang
lalaki. Naiwan ang mag-ina sa loob. Pagapang naman na lumapit si Lina sa
kanyang ina na naliligo ng sariling dugo. Muli, pagluha at pagdadalamhati na
lang ang naiganti ni Lina habang nakakandong
sa kanya ang duguang ulo ng ina.
Makalipas ang pagpanaw ni
Erlinda, ay mag-isa ng haharapin ni Lina ang hamon ng buhay. Buhay na puno ng
pagsubok. Buhay na hahamon sa katatagan ng isang paslit tungo sa pakikibaka
dito. At isang buhay na walang kinakapitan kundi ang pananampalataya sa
Panginoon.
Hindi na bumalik sa tirahan nila
si Lina. Sa kadahilanang ayaw niya ng maalala ang malagim na karahasan na
dinanas niya at ng kanyang namayapang ina sa kamay ng ‘di pa nahuhuling
dalawang kalalakihan. Bagay na lalong nagpapabigat sa kalooban ng kawawang
paslit. Naging palaboy at animo’y isang bagong panganak na pusa na patuloy na
naghahanap ng kalinga at pagmamahal.
Sa bawat umaga na gigising si
Lina ay nakakaramdam siya ng pagkahilo. Ngunit, hindi niya ito pinapansin. Tatayo
siya at muling lalakad. Waring alam kung saan tutungo. Pupunta sa bawat kainan
na makikita at makikisuyo ng kokonting pagkain. Kapag medyo sinuwerte,
nakakakuha siya ng kanin na may kasamang sabaw. Dahilan para sa mumunting
paslit na magkaroon ng lakas muli sa paglalakad. Ganyan ang naging takbo ng
buhay ni Lina. Mula umaga hanggang sa pagtatakip-silim.
Ngunit sa paglalakad niya isang
hapon, ilang hakbang pa lamang ang layo mula sa kainan na hiningian nya ng
makakain ay bigla na lamang siya nawalan ng malay. Agad namang tumakbo palapit
sa kanya ang may-ari ng kainan at humingi ng tulong. Dinala sa pinakamalapit na
pagamutan si Lina, at napag-alaman na ang naging sanhi ng kanyang
pagkakawalang-malay ay dahil sa pagod.
Sa pagpapatuloy pa ni Lina,
dumerecho siya sa isang bahay-ampunan. Ninais niyang doon na lamang manatili
dahil wala namang may gustong kumupkop sa kaniya.
“Lina Medina po.” Sagot ni Lina
kay Maria, ang nangangasiwa sa pagtanggap ng mga bata sa bahay-ampunan.
“Ilang taon ka na Lina? At nasaan
ang iyong mga magulang?” Sunud-sunod na tanong ni Maria.
“Siyam na taon pa lamang po ak….”
Hindi na natapos ni Lina ang sasabihin niya dahil umagos na ang hindi
mapigilang nag-uunahang luha niya sa pisngi na nanggigitata sa dumi.
Napabalikwas sa kinauupuan si Maria
ng makitang naduduwal ang bata. Agad namang dinala sa pagamutan ng
bahay-ampunan si Lina upang matingnan ang tunay na kalagayan ng paslit.
Minabuting ipinagpahinga ng doktor si Lina para makabawi ng lakas.
Kinaumagahan…
Dali-daling tumakbo sa palikuran
ng kwarto si Lina upang doon dumuwal. Agad niya naman itong ipinagbigay alam
kay Maria.
Tama. Positibo. Nagdadalang-tao
si Lina. Si Lina na siyam na taong gulang lamang. Hindi makapaniwala ang
nangangasiwa ng bahay-ampunan sa sinapit ng bata. Mababakas sa mukha ni Maria
ang habag na nararamdaman niya para sa batang kausap na walang humpay naman sa
pag-iyak habang kinukuwento ng buo ang bangungot na nagpabago sa takbo ng buhay
niya.
Makalipas ang siyam na buwan.
Kabuwanan na ni Lina para magsilang ng isang sanggol na lalaki. Kasama si
Maria, nagtungo sila sakay ng isang traysikel sa ospital na nagpapatakbo rin ng
bahay-ampunan. Masyadong sensitibo ang pagbubuntis ni Lina dahil sa kanyang
kabataan at abilidad na magsilang sa normal na proseso. Kaya naman nailabas ang
sanggol sa sinapupunan ni Lina sa hindi normal na paraan.
Makalipas ang ilang araw, maayos
na ang kalagayan ng bata pati na rin si Lina. Kapiling ni Lina sa kanyang tabi
ang isang anghel. Anghel na hindi niya hiniling, ngunit ibinigay sa kanya ng
Maykapal bilang isang biyaya.
Hindi pa man pinapayagan ng
doktor na maglakad lakad si Lina, ay naglibot na sya sa labas ng ospital. Karga-karga
ang anak na nakabalot sa puting tela. Nang magkaroon ng pagkakataon ay palihim
siyang tumakas. Karay-karay ang anak na mahimbing ang pagkakatulog. Mabilis at
maingat ang bawat hakbang ni Lina. Animo’y may humahabol na kung sino.
Nang makaramdam ng pagod,
nagdesisyon siyang iwanan ang sanggol sa tapat ng isang malaking bahay. Wala
siyang ideya kung sino ang nakatira doon. Ngunit, iisa lang nasa isip ni Lina.
Ito ay ang ispekulasyon na magkakaroon ng magandang kinabukasan ang kanyang
anak sa tahanang iyon. Bago niya ito tuluyang iwanan, inilagay nya sa loob ng
telang bumabalot sa sanggol ang kwintas na ibinigay sa kanya ng kanyang ina
noong nabubuhay pa ito. Saka mariing hinagkan sa pisngi ang anak at tuluyan ng
iniwan ang walang muwang na sanggol.
MAKALIPAS ANG MAHIGIT DALAWANG
DEKADA….
“Pare naman, marami ka ng nainom.
Mabuti pa at umuwi na tayo. Ihahatid na kita sa bahay mo.”
“Sige na pare, mauna ka na! Lalanguin
ko lang ‘tong sarili ko. Pare, gusto kong makalimot. Kahit pansamantala lang na
makalimutan ko si Melissa. Eh pare kasi ang sakit sakit ng ginawa niya. Tatlong
taon kaming nagsama pare, tapos iiwan niya lang ako bigla? Ang sakit eh.”
“Gerard, pare. Bukas mo na
ipagpatuloy ‘yan.” Sabay kuha ng baso sa kamay ni Gerard at inalalayan ito
papuntang kotse.
Gerardo Bautista. Kilala rin
bilang Gerard. Dalawampu’t limang taong gulang. Nag-iisang anak. Matagumpay sa
karera. Kaya naman namumuhay ng malaya. Mayaman ang kanyang magulang, nakabase
na ang mga ito sa Amerika.
Naiwan siya sa Pilipinas dahil
siya ang pinagmanahan ng kaniyang ama ng mga kompanyang pag-aari nito.
Ipinangasiwa sa kanya lahat ng transaksyon ng kompanya. Dahil nakapagtapos ng
isang kurso na kaugnay sa pangangasiwa ng kabuhayan sa isang kilala at
eksklusibong unibersidad dito sa Pilipinas, ay nahahawakan niya naman ng
matagumpay ang inihabilin sa kanya ng kanyang ama.
SA BAHAY-ALIWAN
“Bakit wala kang kasama?” Tinig
ng isang babae na galing sa katabing upuan.
“Hindi pa nadating yung kaibigan
ko. Papunta pa lang siya.” Sagot naman ni Gerard na hindi man lang sinulyapan
ang babaeng kausap sabay higop ng isang mamahaling alak.
“Joy nga pala. Ikaw anong
pangalan mo guwapo?” Tanong ulit ng babae.
“Gerard.” Tipid na sagot niya.
“Isang bote pa nga ng alak para
sa kasama ko.” Si Joy. Sumenyas sa bartender.
“Saglit lang po.” Tugon naman ng
bartender.
“Mukhang hindi na darating ang
hinihintay mong kaibigan ha?” Balik ng pansin ni Joy kay Gerard. Habang
sinasalinan ng alak.
“Gusto ko maging masaya.
Mapapasaya mo ba ako ngayong gabi?” Titig ni Gerard kay Joy na animo’y may
ipinahihiwatig.
“Sige ba, tara!” Uminom ng huling
laman ng baso at sabay yakag na kay Gerard.
Dumerecho sila sa bahay na
pagmamay-ari ni Gerard sa isang sabdibisyon. Naging mainit, mapusok, at
mapaglaro ang gabing iyon para sa dalawa. Dalawang bagong magkaibigan na
ngayong gabi lang rin nagkakilala. Kapwa hindi pa ganoon kakilala ang bawat
isa. Na ngayon ay nagsasalo sa iisang laro. Larong parehas magiging maligaya
ang dalawang manlalaro. Larong walang talo at walang panalo. At larong walang
sinusunod na panuntunan. Parehas hapong-hapo ang dalawa. Nakahiga sa dibdib ni
Gerard si Joy na parehas natatakpan ng iisang kumot.
“Iwan mo sa’kin ang numero ng
telepono mo. Gusto pa kitang makilala, Joy.” Binasag ni Gerard ang panandaliang
katahimikan na namagitan sa kanilang dalawa.
“Akin na ang telepono mo.” Tugon ni Joy habang hinahaplos ang mabuhok na
dibdib ni Gerard.
Matapos ang gabing iyon, madalas
ng magkita sina Gerard at Joy. Napapadalas na rin ang pagsasama nilang kumain
sa labas. Nanunuod ng sine. At mas nakikilala pa nila ang bawat isa. Matapos
ang tatlong buwan na pagkakaibigan, nagpasya na si Gerard na ligawan si Joy.
Bilang hudyat na handa na siya ulit magmahal. Ang magmahal sa katauhan ni Joy.
“Hindi ko alam kung paano
sisimulan. Hmmm… Joy, gusto kitang ligawan. Pumayag ka man o hindi, may pag-asa
man o wala, liligawan pa rin kita.” Lakas-loob na pag-amin ni Gerard habang
nasa isang mamahaling kainan sila.
“Sigurado ka d’yan Gerard? Aba
eh, halos sampung taon ang tanda ko sa’yo. Hahaha!” Tugon ni Joy wari’y may
halong pang-aasar.
“Hindi isyu sakin kung gano
kalayo ang agwat ng edad natin sa isa’t isa. Ngayon ko lang naramdaman ulit ang
magmahal. Nakita ko sa’yo lahat ng hinahanap ko.”
Sumilay sa mga labi ni Joy ang
isang matamis na ngiti. Nagpapahiwatig na pumapayag siyang magpaligaw sa
lalaking natututunan na rin niyang mahalin.
Tumango-tango si Joy. Hudyat na
nga na pumapayag na siya. Kasabay ang hindi pa ring namamatay na ngiti sa mga
labi.
Makalipas ang isang buwan na
panliligaw, ay opisyal ng sinagot ni Joy si Gerard. Niyaya ni Gerard si Joy na
dun na lang siya tumira sa kanyang bahay ngunit tumanggi ito.
“Masayang kaarawan mahal!
Hinintay ko talaga na mag-alas dose ng hatinggabi para batiin kita sa espesyal
na araw para sayo. At espesyal na araw rin ito para sa’kin kasi isang taon na
tayo! Anibersaryo na natin mahal! Ngayon na matutupad ang ipinangako mo sakin.
Dito ka na titira sa bahay. Magkakasama na tayo. Ngayon palang hindi na ako
makatulog sa sobrang saya na magsasama na tayo sa wakas sa iisang bubong.
Tawagan mo lang ako kapag tutulungan na kitang maghakot ng gamit mo ha? Mas
mabilis pa sa kung sinong superhero ang iyong lingkod. Ako si Gerard, laging
nasa serbisyo! Hanggang dito muna. Mahal na mahal na mahal kita.”
Isang mensahe ni Gerard kay Joy.
“Magandang umaga mahal ko.
Salamat sa mensahe mo kagabi ha? Nakakatuwa ka talaga. Punta ka na dito sa
bahay. Tulungan mo na ‘ko maghakot ng mga bag at maleta ko. Dapat sa loob ng
labinlimang minuto andito ka na ha! Dalian mo na.” Si Joy, kausap si Gerard sa
telepono.
“Ay! Ay! Mahal ko. Parating na
‘ko.”
SA BAHAY NI GERARD….
“Ako nagluto nyan lahat! Pasado
ba ang lasa, mahal ko?” Tanong ni Gerard habang pinagmamasdan ang nobya na
kumakain.
“Hmmmm…”
“Panget ba ang lasa?” Si Gerard
habang nakasimangot.
“Puwede ka ng mag-asawa! Marunong
ka ng magluto!” Hiyaw ni Joy.
“Ayoooon ohh! Dahil sinabi mo na
puwede na akong mag-asawa….” Pagpigil ng pananalita ni Gerard.
Panandaliang nanahimik ang
dalawa.
“Joy, sigurado ako sa
nararamdaman ko sa’yo. Sana ganoon ka rin sa akin.” Mahinang pasabi ni Gerard.
“Oo naman. Seryoso ako sa’yo
Gerard.”
“Naniniwala akong ito na ang
tamang oras. Joy, gusto kong pakasalan ka. Gusto kita maging asawa. Gusto kong
gawing panghabang buhay ang relasyon na ‘to. Gusto kong maging iisa ang
apelyido natin. Gusto kong maging ina ka ng mga magiging anak ko.”
Sabay dukot sa bulsa. Lumuhod si
Gerard sa harap ni Joy. Kinuha niya ang kamay ng nobya at…
“Papakasalan mo ba ako, Joy?”
“Oo naman Gerard!”
mangiyak-ngiyak na tugon ni Joy.
Sinuot ni Gerard ang singsing sa
palasinsingan ni Joy. Lubos namang natuwa si Joy na hindi matigil sa pagluha.
Niyapos ni Gerard si Joy.
Hinagkan ng pagkamariin. Nagpatitumba sa kama ang dalawa. Kapwa sabik sa bawat
isa. Animo’y parehas uhaw sa pag-ibig. Nag-umpisa ng magtanggalan ng saplot ang
dalawang manlalaro. Nang kapwa ng hubad, dali daling nag-isa ang kaninang
dalawang katawan. Sinasabayan ang bawat indayog at paggalaw ng malambot na
higaan. Saksi ang mga kandilang nasa lamesa sa pagiisang katawan ng isang
lalaki at isang babae. Parehas na hapong-hapo na natapos ang dalawa. Kahit nasa
malamig na kwarto ay tagaktak ang pawis na sya namang napunta sa kobre-kama.
“May isa pa kong regalo sa’yo. Isang
bagay na pinakaimportante sakin. Bigay sakin ito ng mama ko. Sana magustuhan mo
siya.” Nakangiting sabi ni Gerard.
“Oo naman. Basta galing sa’yo,
tiyak na magugustuhan ko yan.” Gumanti rin ng maaliwalas na ngiti si Joy habang
nakahiga sa mga bisig ni Gerard at pinipisil ang matangos na ilong ni Gerard.
Tumayo si Gerard at kinuha sa
bulsa ng kanyang pantalon ang isang maliit na kahon. Pagkakuha’y dali itong
iniabot kay Joy.
“Buksan mo na.” Utos ni Gerard.
“Ito na nga eh.”
Nanlaki bigla ang mga mata ni Joy
sa nakita niya. Dali-dali niya itong isinara. Pagdaka’y tumulo ang luha sa mga
mata niya. Lumapit naman karakaraka si Gerard sa nobya. Sinubukang punasan ang
mga walang patid na pagdaloy ng luha ni Joy. Ngunit, mabilis naman itong
natapik ni Joy.
“Matulog na tayo.” Yaya ni Joy
“May problema ba? Hindi mo ba
nagustuhan ang regalo ko sa’yo?” Nagkaroon ng pagdududa sa mukha ni Gerard na
kanina lang ay puno ng kagalakan.
“Wala. Nagustuhan ko siya. Bukas na
tayo ulit mag-usap. Ok?” Sagot ni Joy na may kasamang tipid at pekeng ngiti.
Nahuli nang gising si Gerard. Hindi
na nya naabutan si Joy na umalis. Wala na ito sa tabi niya. Agad namang tumayo
si Gerard at hinanap sa buong bahay si Joy habang isinisigaw ang pangalan ng
nobya. Ngunit, hindi niya ito nakita kahit saan mang kwarto ng kanilang bahay. Tumakbo
siya papasok ulit sa kwarto niya at tiningnan kung andun pa ang gamit ni Joy. Sa
pangalawang pagkakataon,wala na rin siyang nakita. Kahit isang damit, wala.
Sinubukan niyang tawagan ang
numero ng telepono ni Joy ngunit ayaw nito sagutin. Nakailang ulit siya, ngunit
ayaw talaga sagutin ni Joy ang tawag.
Napaupo sa kama si Gerard,
unti-unti na siyang lumuluha. Hinagis niya ang dalawang malalaking unan. Sumambulat
ang isang papel at ang maliit na kahon na ibinigay niya kay Joy. Agad niyang
kinuha ang papel. Sulat iyon ni Joy.
Gerard,
Pasensya na kung hindi ako nakapagpaalam
sa’yo. Mahimbing ang pagkakatulog mo. Ayokong gambalain ka. Siguro, ang kapal
na masyado ng mukha ko para makapagsulat pa sa’yo. Pero gusto kong malaman mo,
ang kwintas na ibinigay mo sakin, sakin galing yan. Ibinigay ko sa anak ko ng
iwan ko siya sa isang mayamang pamilya.
Pasensya kung hindi rin ako
nagpakilala sa’yo ng totoo. Ako si Lina Medina. Hindi Joy ang tunay kong
pangalan. Ako ang iyong ina. Ang matagal mo ng hinahanap. Hindi ko akalain na
ganyan ka na kalaki anak. Patawarin mo sana ako kung ipinamigay kita. Inisip ko
lang ang magiging kinabukasan mo kaya ko yun nagawa sa’yo. Sa naging relasyon
natin, patawarin mo rin ako. Wala talaga akong ideya na ikaw ang matagal ko na ring
hinahanap na anak ko. Sa ganitong punto pa tayo nagkita. Hindi ko sinasadya na
mahalin ka bilang nobyo ko. Hindi bilang isang anak. Wala na ‘kong maihaharap
na mukha sa’yo sa sobrang kahihiyan. Patawarin mo sana ako anak.
Lina Medina
Sobrang nanghina si Gerard sa
nabasa niya. Napasalampak na lang siya sa sahig ng kwarto niya at paulit-ulit
na sinusuntok ang gawa sa bato na sahig. Nagdudugo na ang mga kamao niya sa
walang habas na pagsuntok sa sahig. Gusto niyang magwala. Lahat ng mahawakan
niya ay pinaghahagis niya.
Kapwa parehas hindi makapaniwala
ang dalawa sa sinapit ng kanilang buhay. Parehas natugunan ang paghahanap ng
pupuno ng kakulangan sa pag-ibig, ngunit sa maling pagkakataon at maling tao. Ika
nga ng mga nakakatanda, mapaglaro ang tadhana. At malas ka kung ikaw napili
nilang paglaruan.
Ang lahat ng tauhan, pangyayari,
at kaganapan ay pawang produkto lamang ng malikhaing pag-iisip ng manunulat. Ano
mang pagkakatulad nito sa pangalan, pangyayari, at kaganapan na kasalukuyang
nag-eeksis ay hindi hinango sa mga nakaparehas na pangalan, pangyayari, o
maging sa kaganapan.